100 deuren ? Het onverwachte antwoord ©

	Getuigenissen van de kinderen op de vernissage 15-10-2004
		Dernière mise au point

1) Waarom zijn jullie hier aanwezig?
Omdat we aan het project "100 deuren" hebben meegewerkt.

2) Waarom heet dit project "100 deuren"?
100 portes is gelijk aan "10 x 10" deuren, want we willen veel deuren. "Zonder" deuren betekent ook "geen" deuren. Er mogen geen 'muren' tussen ons bestaan, geen groepen die zich terugplooien op zichzelf, zonder iemand toe te laten. We willen geen uitsluiting! We willen niet dat kinderen worden uitgesloten en dat ze niet dezelfde kansen krijgen als wij tijdens het opgroeien. Er moeten dus veel meer deuren gemaakt worden, men moet deze deuren durven openen. Dit kunnen we lezen in de gedichten die kinderen hebben geschreven. We hebben met gezonde en minder gezonde kinderen gewerkt; met kinderen van verschillende scholen, die verschillende talen spreken en afkomstig zijn van België en Nepal; met families die een verschillende godsdienst of overtuiging hebben, met jonge en minder jonge…
We hebben het woord gegeven aan …

3) Kunnen jullie wat meer vertellen over dit project?
We hebben per twee (of meer) aan een deur gewerkt. We deelden de oppervlakte, het 'territorium' van de deur wel niet in twee. We moesten dus overleggen om samen iets te kunnen maken.

Wat ervoer als je op iemand anders zijn territorium kwam?
Wanneer ik op mijn deel van de deur werkte, voelde ik me niet schuldig als het een beetje mislukte. Maar als ik op het deel van de andere kwam of iets op zijn deel schilderde, was ik bang om hem te kwetsen.

Wat ervoer je als iemand op jouw territorium kwam?
Normaal werkten we elk om beurt aan onze deur en dat verliep heel goed. Samenwerken is veel moeilijker omdat je je de hele tijd ongerust maakt dat de andere iets gaat veranderen aan je eigen deel of het zelfs beschadigen. We zeiden constant tegen elkaar: "je gaat mij deel van de deur toch niet beschadigen, hé!"

Is het gemakkelijk om een territorium te delen?
Ideeën zijn zoals water. Je mag je eigen ideeën niet zoals golven laten breken op de anderen om ze te verzwelgen. Integendeel, het moeten kleine golfjes zijn die tegen de anderen aan kabbelen om ze uit te nodigen om jouw ideeën te volgen en nieuwe aan te brengen…Soms moet je je eigen ideeën opzij schuiven om de anderen de kans te geven hun ideeën te laten delen en soms zijn deze totaal verschillend van je eigen ideeën. Soms ben je bang dat andere ideeën je helemaal gaan verzwelgen. Soms worden je eigen ideeën voortdurend verworpen en voel je jezelf afgewezen, uitgesloten van je territorium, je "verdrinkt" als het ware…Een deur schilderen is net zoals in het echte leven wanneer je door een groep wordt uitgesloten. Elke keer wordt je afgewezen, dat kwetst en na jaren blijven deze wonden pijn doen…Ik weende veel…en hoe meer ik weende hoe meer ik werd uitgelachen….Dat late diepe mentale wonden achter… (een van ons weende tijdens het maken van deze tekst).

4) Wat hebben jullie dankzij dit project geleerd?
Dit project was zoals het bekijken van films van ons verleden, wat ons gekwetst heeft…door dit project maakten we moeilijke momenten mee, het bracht herinneringen naar boven…maar door erover te praten voelden we ons wel beter. Er zijn heel veel mensen die hetzelfde meemaken. Toen ik me ongelukkig voelde, had ik gewild dat iemand een deur opende…

Dankzij dit project zijn we gaan beseffen dat het belangrijk is om niet alleen voor anderen deuren te openen, maar ook voor zichzelf. Daarvoor moet je de "sleutel" bezitten. Ze ligt verborgen in ons hart…Een deel van de sleutel ligt verborgen in het hart van elk mens. Samen kunnen we de grote sleutel samenstellen die de deur voor de vrede voor heel de wereld kan openen.

In het atelier moesten we werken met wat er al op de deur stond, we moesten met die "werkelijkheid"werken. Zo moesten we bv een verbodsteken integreren zonder deze te doen verdwijnen. We hebben hiervoor echt onze hersenen moeten pijnigen! Je moet alles wat je ziet proberen te vatten, voelen…in jezelf opnemen, wat de persoon, het voorwerp wil zeggen…Daarna kan je antwoorden… dialogeren… Je moet de werkelijkheid aanvaarden. Wanneer ik over kinderen uit mijn klas spreek en dat er iemand bij is die ik niet graag heb, moet ik die niet afschrijven. Ik moet de werkelijkheid aanvaarden. Die persoon is daar, heeft zijn plaats en heeft ook een deel van de sleutel in zijn hart.

Margot, Vladimir, Nicolas, Morgane, Alexis, Constance.